Ik ben aan het leren om minder snel iets af te wijzen als het niet voldoet aan mijn overtuigingen en verwachtingen. Of dat nu de leefwijze van een ander is, of iets wat mij overkomt. Of het nu gaat om grote gebeurtenissen, of om emoties die soms schijnbaar uit het niets komen opzetten.
Ik ben dus aan het leren om meer open te staan voor wat er op een bepaald moment is. Om meer in het nu te zijn en minder bij wat straks (in de toekomst) moet, of wat (in het verleden) had moeten zijn. Ik probeer mezelf niet te steeds af te vragen ‘wat als?’, maar vaker ‘wat nu?’. Kortom, ik ben aan het leren om het leven te omarmen zoals het komt. Om nieuwsgierig te zijn in plaats van te oordelen.
En dat zette me aan het denken over de woorden ‘verbazen’ en ‘verwonderen’, die daar heel erg over gaan. Ze lijken vrijwel identiek en ze worden willekeurig door elkaar gebruikt, maar toch zijn er wezenlijke verschillen.
• In verbazen zit het woord ‘baas’, in verwonderen zit het woord ‘wonder’.Dat zegt eigenlijk al genoeg.
• Verbazen gaat over je eigen overtuigingen over hoe het hoort, die de baas spelen. Verwonderen gaat over het wonder zien in alles om je heen.
• Verbazen is: ‘Oh, dat is anders dan ik verwacht had. Dat is vreemd. Daar ben ik wel een beetje verbaasd over.’ Punt. Verwonderen is: ‘Wauw, dat is bijzonder. Hoe gaat dat dan? En hoe is dat voor je?’
• Verbazen is vaststellen dat iets anders is. Verwonderen is nieuwsgierig zijn.
• Verbazen is kijken naar het verschil. Verwonderen is de mogelijkheden proberen te zien.
• Verbazen heeft iets van ongelijkwaardigheid. Verwonderen gaat uit van respect en waardering.
• Verbazen is gefocust op jezelf. Verwonderen geeft aandacht aan de wereld om je heen.
• Verbazen is naar binnen gericht, verwonderen is naar buiten gericht.
• Verbazen is gesloten, verwonderen is open.
• Verbazen zet stil. Verwonderen geeft ruimte voor interactie en ontwikkeling.
Kortom, minder verbazen en meer verwonderen is precies datgene wat ik probeer te leren.
