Oefening baart levenskunst

Je hebt van die mensen…

…die geen boeken nodig hebben om hun wijsheid uit te putten, geen yogalessen om te leren ontspannen en geen meditatie om dichter bij zichzelf te komen. Ze blijven onder de meest verontrustende omstandigheden de rust zelve en laten zich door niets of niemand gek maken. Ik ben zo iemand dus absoluut niet.

Mijn lief absoluut wel. Niet dat hij geen problemen kent, nooit zorgen heeft of oppervlakkig in het leven staat. Hij heeft gewoon van kinds af aan een heel goed contact met dat stemmetje in jezelf dat zegt: alles komt goed, alles ís goed. Hij is in de loop van zijn jeugd dat innerlijke weten dat we intuïtie, hart, buikgevoel, wijsheid of wat dan ook noemen, niet kwijtgeraakt, zoals dat bij de meesten van ons wel is gebeurd. En dat geeft hem een dosis vertrouwen in zichzelf en het leven dat in welke situatie dan ook voor rust zorgt. Irreële angst is hem vreemd. Zoals hij het laatst zei: “ik weet gewoon dat ik alles in het leven aankan.”

Dat weten zorgt ook voor een flinke dosis huis-tuin-en-keuken-wijsheid. Daar waar ik elke avond weer worstel met het loslaten van alles wat er die dag op mijn pad gekomen is, gebruikt hij simpelweg het ritueel van tandenpoetsen en gezicht wassen om de dagelijkse beslommeringen en andere kopzorgen van zich af te spoelen. Een plens water en een klodder tandpasta en meneer valt, zijn baan kwijt of niet, vredig in slaap, terwijl ik nog lig te malen over het onderwerp voor m’n volgende artikel en de torenhoge achterstallige energierekening die ineens opdook uit zijn verleden. Dat spoeltrucje heeft hij niet van Deepak Chopra, Osho of de Dalai Lama, hij doet het al zo lang hij zich kan herinneren. En het werkt altijd. In tegenstelling tot de duizend boeken en tien miljoen meditatieoefeningen die ik gelezen heb. Blijkbaar kan het simpelste dagelijkse ding een groots ritueel zijn.

Wat is zijn geheim? Is rust een gave waar je mee geboren wordt? Pech voor mij en de andere zorgelijke zielen die het niet van nature hebben? Maar waarom vertellen al die boeken me dan dat ik het ook kan leren? Ja, ik weet dat ik het met volle overtuiging moet doen, zo’n oefening. Met al mijn aandacht en vanuit m’n gevoel. Maar hoe doe je dan dan? Want het lu-hukt nie-hiet.

Het geheim blijkt te schuilen in dat laatste woord: leren. Natuurlijk lukt het niet na een keer proberen. En waarschijnlijk ook niet na drie of vier keer en misschien zelfs nog niet na twintig keer. Toch geef ik vaak na de eerste poging al op. Te veel gedoe. Ik voel er niets bij. Boeken werken dan ook niet voor mij. Gelukkig heb ik mijn eigen ontspanning-guru aan huis.

Vanaf het moment dat manlief mij vertelde hoe hij het douchen gebruikt om te ontspannen, ging ook ik proberen de dagelijkse douche-sessie anders te beleven. Tot dan toe was douchen voor mij vooral iets van de buitenkant: haren wassen, benen scheren en schoon in beide betekenissen van het woord de dag in. Nu deed ik een poging te genieten, al had ik in het begin geen flauw idee hoe. Wekenlang bleven de gedachten door razen, juist nog harder dan buiten de douchecabine. Maar toen kwam er een moment waarop ik begon te voelen. De warmte, het stromen van het water, de masserende druk van de straal. Die ik altijd al voelde, maar nu echt, met al mijn aandacht. Ik begon de warmte niet alleen op, maar ook onder mijn huid te voelen. Onder mijn spieren en uiteindelijk in mijn hele lichaam. Ik ontdekte dat het, bij gebrek aan een bad, heerlijk is om op de grond te gaan zitten en het water op me neer te laten storten. Toen ook mijn ledematen konden ontspannen, spoelde eindelijk de stress van me af, al was het maar voor even. De aanhouder had gewonnen.

Zoals sommige schrijvers al op hun achttiende doorbreken met hun eerste bestseller, zo hebben sommige mensen de mazzel een natuurtalent te zijn in andere kunsten van het leven. Voor de overige mensen geldt dat ze er keihard voor moeten werken, met vallen en opstaan en weer vallen en weer opstaan. Blijkbaar baart oefening ook levenskunst.

Ik heb de mazzel om als kneusje samen te leven met het beste jongetje van deze klas. En dan blijkt dat tegengestelde persoonlijkheden een groot voordeel hebben: je kunt van elkaar leren. Je vult elkaar bovendien aan. Want ik mag dan de stresskip zijn, ik zou het nooit zover hebben laten komen met die energierekening. Al vrees ik, gezien mijn douchesessies, dat die komend jaar wederom aan de hoge kant zal zijn.