Vóór mijn burnout bestond ik alleen uit een hoofd. Mijn leven werd bestuurd vanuit de bovenkamer. Mijn lichaam bungelde er zo'n beetje bij. Een lichaam was immers alleen bedoeld voor uiterlijkheden. En aangezien het voor dat doel in mijn ogen niet voldeed, bestond het gewoon niet. Een lege huls, lelijk en lastig.
Als ik dit zo schrijf voel ik een immens verdriet om wat ik mezelf al die tijd heb aangedaan. Hoeveel ik mezelf te kort heb gedaan door simpelweg de helft van wat en wie ik ben te negeren, te ontkennen, te verwaarlozen. Ik bestond maar half, hoe erg en zonde is dat?
Door de burnout heb ik geleerd wat de werkelijke betekenis van mijn lichaam is. Wat, samen met al die prachtige, ingenieuze, biologische en scheikundige mechanismes, een hele belangrijke functie van mijn lichaam is: voelen! Er is zoveel te voelen in je lichaam en in die gevoelens schuilt zoveel wijsheid. Mijn lichaam bleek mijn beste raadgever, mijn beste vriend(in) en de wederhelft die ik altijd heb gemist. Door een liefdevolle, respectvolle relatie aan te gaan met mijn lichaam, ben ik niet meer half, maar heel.
Er is één gevoel wat alle andere overtreft. Gaandeweg mijn herstelproces ontdekte ik een gevoel in mezelf wat nog het beste te omschrijven is als thuis, als mijn basis, als mijn allerwezenlijkste ik. Als ik contact maak met dat gevoel, kan de hele wereld vergaan, maar dan nog ben ik niet bang en weet ik dat het goed komt. Natuurlijk lukt dat niet altijd, want allerlei emoties en gedachten zitten vaak in de weg. Maar naarmate ik steeds meer afreken met mijn angsten en aangeleerde negatieve overtuigingen, kom ik steeds makkelijker bij dat rustige, vertrouwde gevoel.
In de eerste weken nadat ik het ontdekt had schreef ik er het volgende gedichtje over:
In mij schijnt sinds kort een lichtje
Ik weet dat het er is, zonder dat ik het zie
Het rust in mijn buik als een heel licht gewichtje
Als een zacht gloeiend balletje energie
Dat lichtje heeft er niet altijd gezeten
Eerst was er alleen een heel leeg en diep gat
Dat zat er zo lang dat ik bijna was vergeten
Dat ik vroeger als kind al zo’n lichtje bezat
Het leven is eng als het licht plotseling uit kan
Als achter de wolken niet altijd iets schijnt
Zelfs de liefde is nooit helemaal veilig dan
Want wat als ook dat vlammetje weer verdwijnt?
Nooit meer ben ik bang om iets kwijt te raken
Voortaan is er altijd wat er al was voor ik begon
Niet bang meer om te falen of fouten te maken
Want in mijn buik schijnt voortaan altijd de zon
Dit lichtje is het mooiste cadeau dat ik ooit in mijn leven had kunnen krijgen! Voorheen was ik een bodemloze put waar ik steeds weer in verdween. Nu heb ik een bodem, stevige grond onder mijn voeten. En dat leeft stukken fijner!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten